ΔΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΧΘΕΙΣ – ΓΕΝΕΘΛΙΟI ΧΑΡΤΕΣ ΤΟΥ 1856 : ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ( ; )

 Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ    (FREDERICK W. TAYLOR)

Στις αρχές της δεκαετίας του 1890 η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση είχε ήδη διανύσει δυο δεκαετίες και οι  ισχυρές χώρες είχαν διαμοιράσει τον κόσμο σε αποικίες διευρύνοντας τις αγορές των προϊόντων τους. Στις ΗΠΑ το μόνο εμπόδιο που στεκόταν ανάμεσα στους βιομήχανους και την πραγματοποίηση του αμερικάνικου ονείρου ήταν το εργατικό  κίνημα που είχε παράλληλη ανάπτυξη με εκείνη των αμερικάνικων βιομηχανικών εταιρειών. Με το να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, οι εργάτες αύξαναν το κόστος παραγωγής (και τον χρόνο με τις απεργίες) μειώνοντας, αντίστοιχα, την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη.

Στις 28 Ιουνίου του 1895 ο Frederick Taylor (20 Μαρτίου 1856, Philadelphia, Pennsylvania, 06:47 π.μ., astro.com, βαθμ: C), ιδιαίτερα πετυχημένος μηχανολόγος μηχανικός και εργοδηγός (ωστόσο αποτυχημένος στις μέχρι τότε επιχειρηματικές του προσπάθειες), παρουσίασε στην Αμερικάνικη Εταιρεία Μηχανολόγων Μηχανικών μια πρωτοποριακή μέθοδο παραγωγής με τίτλο «Ένα Σύστημα Δουλειάς με το Κομμάτι: Ως ένα Βήμα προς μια Μερική Επίλυση του Εργατικού Ζητήματος [1] ». Σύμφωνα με τον Taylor το πρόβλημα της αμερικάνικης βιομηχανικής παραγωγής ήταν η «απώλεια του ελέγχου του χώρου εργασίας», εξαιτίας «της αποτυχίας των επιβλεπόντων να εξασφαλίσουν, έστω και κατά προσέγγιση, τη μέγιστη εργασία των ανδρών και των μηχανών τους», σε χώρους όπου «δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο οι άνδρες να δουλεύουν με το εν τρίτο ή ακόμη και το εν τέταρτο του μέγιστου ρυθμού συντηρώντας παρ’ όλα αυτά την εντύπωση ότι δουλεύουν σκληρά». Κατά τον Taylor η αμοιβή με ημερομίσθιο εξομοίωνε τους ικανούς με τους ανεπαρκείς ή λουφαδόρους εργάτες, μη παρέχοντάς τους κίνητρο για απόδοση. Ακόμη, με αυτόν τον τρόπο η μόνη δυνατότητα για να αυξήσει ένας εργάτης τον μισθό του ήταν όχι η προσπάθειά του να αποδώσει καλύτερα, αλλά ο συνδικαλισμός και η απεργία. Ο εναλλακτικός τρόπος αμοιβής με το κομμάτι ήταν επίσης αποτυχημένος, επειδή «οι εργοδότες δεν γνώριζαν τον πραγματικό χρόνο που απαιτούνταν για την εκάστοτε εργασία» και όριζαν την αμοιβή με το κομμάτι σύμφωνα με τους καθιερωμένους ρυθμούς εργασίας που ήταν ήδη χαμηλοί. Έτσι, οι εργάτες μπορούσαν να αυξήσουν τον ρυθμό εργασίας τους διεκδικώντας πολύ μεγαλύτερα χρηματικά ποσά από αυτά που πραγματικά τους αναλογούσαν. 

Η μέθοδος του Taylor για τη θεραπεία του προβλήματος ανέλυε καταρχάς σε «στοιχειώδεις εργασίες»  (μονάδες έργου) όλες τις επιμέρους εργασίες που εκτελούνταν από τις μηχανές μιας βιομηχανίας. Με μια σειρά πειραμάτων σε μεταλλουργεία που λάμβαναν υπόψιν μεταβλητές όπως η σκληρότητα του προς επεξεργασία μετάλλου, το βάθος κοπής κ.λπ. υπολόγισε τα μέσα χρονικά όρια για την ολοκλήρωση των επιμέρους λειτουργιών, υπέδειξε τρόπους καλύτερης απόδοσης και καθόρισε τον βέλτιστο χρόνο εκτέλεσής τους. Με τη βοήθεια του Μαθηματικού συνεργάτη του Carl Barth διατυπώθηκαν «υπολογιστικοί κανόνες» που εγχαράσσονταν σε ομόκεντρους  περιστρεφόμενους δίσκους: το μήκος του προς επεξεργασία υλικού στον εσωτερικό, η ταχύτητα περιστροφής του τόρνου  στον επόμενο κ. ό. κ., για να καταλήξουν στον εξωτερικό δίσκο που, ανάλογα με τα δεδομένα των προηγούμενων δίσκων, υπολόγιζε τον βέλτιστο ρυθμό κατεργασίας ανάλογα με την περίπτωση. Ήταν η πρώτη υπολογιστική μηχανή σε χώρο εργασίας και βάσει αυτής το «τμήμα σχεδιασμού», που καθόριζε και τις αμοιβές των εργατών, μπορούσε να παραδίδει συγκεκριμένες οδηγίες στους μηχανουργούς υποδεικνύοντας και τον προκαθορισμένο, προσδοκώμενο χρόνο εκτέλεσής τους. Κάνοντας ένα βήμα παραπάνω, ο Taylor, αναλογικά με τον επιμερισμό των λειτουργιών των μηχανών σε στοιχειώδεις εργασίες, επιμέρισε και το έργο των ανθρώπων που τις χειρίζονταν σε μονάδες «εργασιακού καθήκοντος», συγκεκριμένες δηλαδή και προκαθορισμένες απλές κινήσεις που έπρεπε να εκτελούνται στον ρυθμό του υπολογιστικού κανόνα. Οι αμοιβές των εργατών θα ήταν ανάλογες με την ανταπόκρισή τους στον συγκεκριμένο ρυθμό.

Είναι περιττό να αναφερθεί η ενθουσιώδης υποδοχή της καινοτόμου πρωτοπορίας του Taylor από τη βιομηχανική ελίτ των ΗΠΑ. Με τον επιστημονικό (αν ήταν) κατακερματισμό της εργασίας σε στοιχειώδεις, μοναδιαίες, χωρίς νόημα κινήσεις («Εσείς δεν έχετε ανάγκη να σκέπτεστε, υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που πληρώνονται γι’ αυτό» είχε πει ο Taylor σε εργάτη που αρνήθηκε να τον υπακούσει), οι εργοδότες δεν χρειάζονταν πια ειδικευμένους ή έμπειρους εργάτες, μπορούσαν εύκολα να τους αντικαταστήσουν -  συνεπώς, δεν χρειάζονταν πια να ικανοποιούν και τις απαιτήσεις τους. Επιπλέον, ο τεϊλορισμός – όπως καθιερώθηκε ως ονομασία διεθνώς η μέθοδος του Taylor- ανέτειλε με την εισροή του μεταναστευτικού ρεύματος ευρωπαίων φτωχών αγροτών προς τις ΗΠΑ: μια μεγάλη μάζα ανειδίκευτων εργατών ήταν έτοιμη να απορροφηθεί, εργάτες που δεν είχαν την παραμικρή ιδέα ή πρόθεση να οργανωθούν και να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους. Σε λιγότερο από μια δεκαετία (12 Αυγούστου 1908, Detroit [2]) το μοντέλο του Taylor εξελίχτηκε από τον Henry Ford με την προσθήκη της λεγόμενης «κορδέλας» ή «αλυσίδας συναρμολόγησης» για το «Model T» στη μεγαλύτερη μονάδα καθετοποιημένης μαζικής παραγωγής που γνώρισε ο κόσμος. Οι εργάτες δεν θα χρειαζόταν πλέον ούτε να μετακινούνται για να εκτελέσουν τις στοιχειώδεις εργασίες τους. Τα κομμάτια που έπρεπε να συναρμολογηθούν μεταφέρονταν μπροστά τους, ο ένας θα εξαρτιόταν από την εργασία και την ταχύτητα του προηγούμενου και θα συντελούσε στην εργασία του επόμενου (φορντισμός).

Ο τεϊλορισμός εξαπλώθηκε παγκοσμίως στις βιομηχανίες όλων των ισχυρών χωρών της εποχής, συμπεριλαμβανομένης και της Σοβιετικής Ένωσης. Ακόμη, προεκτάθηκε σε εκτός βιομηχανίας τομείς όπως η κατάλληλη οργάνωση γραφείων, νοσοκομείων, βιβλιοθηκών, αλλά και στην καθημερινή ζωή όπου βρήκε εφαρμογή στην οργάνωση του νοικοκυριού ή της κουζίνας. Η εφαρμογή του στις μονάδες παραγωγής πολεμικού εξοπλισμού θεωρήθηκε μια από τις αιτίες της νίκης των ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Taylor, που η φήμη και το κύρος του συγκρινόταν με του Thomas Edison, συνέχισε να βελτιώνει το μοντέλο της επιστημονικής οργάνωσης της εργασίας προσθέτοντας αρχές όπως η αυστηρή επιλογή εργαζόμενων με τις κατάλληλες δεξιότητες, η λεπτομερής εκπαίδευσή τους κ.λπ., αρχές που το 1911 συνοψίστηκαν στο βιβλίο του «The Principles of Scientific Management» που θεωρείται η βάση του σύγχρονου management και ένα από τα βιβλία με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ο αιώνα. Στις μέρες μας βέβαια αρκετές από τις ακραίες θέσεις του Taylor ανασκευάζονται από το σύγχρονο management: γίνεται λόγος για την αξία της ομαδικής εργασίας ή της πρωτοβουλίας. H ασφυκτική παρακολούθηση του εργαζόμενου ή η αναγκαστική εστίασή του αποκλειστικά σε μία εργασία θεωρούνται «τοξικός τρόπος management». Παρ’ όλα αυτά, κανένας δεν αμφισβητεί την πατρότητα του Taylor στον τομέα του. Ο Peter Drucker (1909-2005), ιδρυτής του σύγχρονου management, έγραψε χαρακτηριστικά: «Οι Δαρβίνος, Μαρξ και Φρόιντ αναφέρονται συχνά  ως η τριάδα των δημιουργών του σύγχρονου κόσμου. Αν υπήρχε δικαιοσύνη, στην τριάδα ο Μαρξ θα έπρεπε να αντικατασταθεί από τον Τέιλορ».

Είναι επίσης περιττό να γίνουν αναφορές της δριμύτατης κριτικής από μαρξιστές ή σοσιαλιστές θεωρητικούς για την «αποειδίκευση» του Taylor, την κατάργηση δηλαδή του παλιού τύπου «τεχνίτη» που ήταν υπεύθυνος για ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του. Όρισαν την αποειδίκευση ως το εργαλείο που δόθηκε στους εργοδότες για να υποβαθμίσουν την εργατική τάξη και να συσσωρεύσουν κεφάλαιο. Όμως το ότι ο Taylor διέγραψε, παρέβλεψε, ξέχασε τον «Άνθρωπο» ως υπόσταση ή/και έννοια, ότι τον θεώρησε μηχάνημα στο πρωτοποριακό του μοντέλο είναι κάτι που ξεπερνά την πολιτική σκέψη ή αντιπαράθεση. O Hugh Aitken χρησιμοποίησε τη διαφορά των όρων «εφικτού» και «επιθυμητού» για να υπογραμμίσει την απανθρωπιά του τεϊλορισμού όσο πιο κομψά γινόταν: «το εφικτό μπορεί ενδεχομένως να καθοριστεί από τεχνικές ή οικονομικές δοκιμές· το επιθυμητό ή το πρέπον από την άλλη, μπορεί να καθοριστεί μόνο με αναφορά σε κάποια δεδομένη αξιακή κλίμακα [3]». Μια επιπλέον δέσμη αρνητικής κριτικής που υπερβαίνει την πολιτική βάση είναι επίσης η αντιεπιστημονικότητα των μεθόδων του Taylor, της στάσης και του έργου του γενικά. Σύντομα αποδείχθηκε από μελετητές που «τον είχαν πάρει στα σοβαρά» ότι τα πειράματα που περιέγραφε στα βιβλία του ήταν γεμάτα παραλείψεις, ασάφειες, λάθη και αναλήθειες. Ο Taylor δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να παραποιεί αποτελέσματα ή να περιγράφει πειράματα που δεν έγιναν. Επίσης, κατέγραφε ως προϊόν παρατήρησης ανύπαρκτους διαλόγους με φανταστικούς χαρακτήρες μεταναστών εργατών ή επιστατών για να τεκμηριώσει τις θέσεις του. Για να γίνει αρεστός και οικείος στους εργοδότες που απευθύνονταν τα βιβλία του, διάνθιζε τους επινοημένους διαλόγους με ρατσιστικά, «κωμικά» σχόλια. Την έλλειψη επιστημονικής σοβαρότητας του Taylor αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να την δεχτούν και θεωρητικοί που δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον καπιταλισμό, απεναντίας: «όπως επισήμαναν μετέπειτα διάφοροι υποστηρικτές του Τέιλορ, τα γραπτά του Τέιλορ, που οι κριτικοί του έτειναν να παίρνουν κατά γράμμα, δεν ήταν παρά πολεμικές και εκπαιδευτικές πραγματείες, διδακτικές παραβολές. Το πραγματικό ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι η κυριολεξία τους, ή η σχέση τους με την αλήθεια, αλλά το δίδαγμα που προσπαθούσαν να μεταδώσουν ». Η υποτιθέμενη χρήση επιστημονικών μεθόδων στα βιβλία του δεν ήταν λοιπόν παρά μέρος της προπαγάνδας του με στόχο την επιβολή του μοντέλου που οραματίστηκε. Εξάλλου, σε προπαγάνδα παραπέμπουν επίσης η μορφή  και η διανομή τους: Πολλούς μήνες πριν την ανακοίνωση του A Piece Rate System, o Taylor είχε φροντίσει να διανεμηθεί ταχυδρομικά σε μορφή μπροσούρας με παραλήπτες μια μεγάλη λίστα επώνυμων εργοδοτών και βιομηχάνων. Γιατί αυτό; Για δόξα και χρήμα; Αγωνίστηκε εκπροσωπώντας τους Μηχανικούς να αντικαταστήσει τους κλασικούς επιστάτες στους χώρους εργασίας και να επιβάλλει τον κλάδο του; Πίστεψε τόσο ολοκληρωτικά (ή και ψυχαναγκαστικά, εμμονικά) στο «The only Best Way» μοντέλο του  που για την επιβολή του υιοθέτησε την τακτική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Οι απαντήσεις δεν αποκλείουν η μία την άλλη.

Την κρίσιμη εποχή που τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα επιζητούσαν να διασφαλίσουν στοιχειώδη δικαιώματα έναντι της βιομηχανικής ευημερίας, από αστρολογικής άποψης η στάση του Taylor είναι απογοητευτική και μη αναμενόμενη. Και πέραν κοινωνικών-πολιτικών επιλογών, το όραμά του έρχεται σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τον ανθρωπιστικό πυρήνα της συνόδου Δία – Ποσειδώνα στους Ιχθείς: «In the past the man has been first. In the future the System will be first», διακήρυξε.

 Θα μπορούσαν ίσως να παρατεθούν αρκετές επιβαρυντικές, τεχνικές λεπτομέρειες που απομακρύνουν την εστίαση από τη σύνοδο Δία – Ποσειδώνα. Για παράδειγμα, ο Κρόνος στο μεσοδιάστημα Ήλιου/Σελήνης με ακρίβεια 0,00΄ προσδιορίζει έναν μη κοινωνικό άνθρωπο που τείνει σε ένα αυστηρά δομημένο περιβάλλον. Όμως μια προσέγγιση αναζήτησης «ελαφρυντικών» στη σύνοδο Δία – Ποσειδώνα θα ήταν κατά κάποιο τρόπο «δικηγορίστικη» και θα γινόταν διάκριση, γιατί δεν ακολουθήθηκε σε προηγούμενους χάρτες. Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε πως η σύνοδος είχε πρωτεύοντα ρόλο στην πορεία του Taylor, όπως εξάλλου υποδεικνύει και η πρόοδός της από Ηλιακό Τόξο που κατά τη σύλληψη της «επιστημονικής οργάνωσης της εργασίας» βρέθηκε σε σύνοδο με τον δυναμικό γενέθλιο Βόρειο Δεσμό του (η Αφροδίτη από δευτερεύουσες προόδους στον Ωροσκόπο την εποχή της διακήρυξης του χάρισε όση γοητεία χρειαζόταν για την εφαρμογή).

Υπό αυτό το πρίσμα ο τεϊλορισμός μπορεί να ερμηνευτεί ως η πόλωση μεταξύ μιας υποσυνείδητης σύλληψης της συνεχούς ροής που διακατέχει τα πάντα (Δίας-Ποσειδώνας στους Ιχθείς στον 12ο) και μιας προσκόλλησης στην πρακτική εφαρμογή, την τάξη και τη λεπτομέρεια, το εργασιακό περιβάλλον, τη ρουτίνα – προσκόλληση που μπορεί να φτάσει στα όρια της εμμονής ή να συνδεθεί με τραυματικές εμπειρίες (Σελήνη στην Παρθένο, στον 6ο, σε κορυφή «σφύρας του Θορ» με Πλούτωνα – Χείρωνα). Ο Κρόνος στην κορυφή του Ταυ – τετραγώνου  ανατροφοδοτεί την αντιπαράθεση, αλλά και επιβάλλει, συμβιβαστικά, τον αυστηρό, «ψυχρό» έλεγχο της ροής με λεπτομερή δομή και κανόνες που αποσκοπούν στην απόλυτη ακρίβεια και αποτελεσματικότητα. Με μια ματιά στις βιογραφικές πληροφορίες μπορούμε να  παρακολουθήσουμε τον Taylor σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του να εκφράζει την ένταση που παράγεται από το κύκλωμα αυτού του Ταυ – τετραγώνου: την ανατροφή και πρώιμη εκπαίδευσή του με αποκλειστική ευθύνη της μητέρας του, μέλος των αυστηρών κουακέρων. Τις αποτυχίες του στον αθλητισμό επειδή ήταν φιλάσθενος (παρατηρείται πως πολλοί εκπρόσωποι της συνόδου ήτα φιλάσθενοι) που κατέληξαν σε ένα περίεργο χόμπι – υποκατάστατο: την ανάλυση και καταγραφή των αθλητικών κινήσεων με προτάσεις βελτίωσης. Την καριέρα του στο γκολφ (ήταν βέβαια και ο κατάλληλος χώρος να επεκτείνει τις γνωριμίες του) όπου άφησε όνομα όχι τόσο για τις επιδόσεις του, όσο για τις παρατηρήσεις του, όπως για την σπατάλη κίνησης που έκαναν τα αμαξάκια ή για τους υπολογισμούς του των παραμέτρων που έφταναν μέχρι το πάχος του χόρτου. Τον ασφυκτικό τρόπο οργάνωσης της καθημερινής ζωής των τριών υιοθετημένων παιδιών του.

Τα σχήματα στα οποία συμμετέχει η σύνοδος Δία – Ποσειδώνα του Taylor είναι κοινά με παρόμοιους γενέθλιους χάρτες της γενιάς του που δεν έβγαλαν τόσο «σκληρά» αποτελέσματα. Στον χάρτη του Taylor όμως οι αρνητικές προϋποθέσεις ενισχύονται: Η γωνιακή θέση του Άρη στην κορυφή του γιοντ με Δία/Ποσειδώνα – Ουρανό το κάνει πιο δυναμικό. Η οικοθεσία της συνόδου στον 12ο επιβαρύνεται επιπλέον από την παρουσία του Ερμή και, κυριότερα, του Ήλιου. Έτσι, εκτός από την αίσθηση της ροής και την εμμονική διαχείρισή της, η σύνοδος Δία – Ποσειδώνα εκδήλωσε στον Taylor και δύο από τα πιο αρνητικά, επικίνδυνα χαρακτηριστικά της. Πρώτον, να χειρίζεσαι με ευκολία κάθε δυνατή μέθοδο εξαπάτησης, να είναι στη φύση σου – και για να μην χρεώνεται αυτόν τον ρόλο αποκλειστικά ο Ποσειδώνας, ας θυμηθούμε με πόση άνεση μεταμορφωνόταν ο Δίας για να ικανοποιεί τις ορέξεις του. Δεύτερον, την αποκοπή από την πραγματικότητα: το να ζεις στον δικό σου φανταστικό κόσμο και, μάλιστα, με φανατική πίστη που να σε οδηγεί σε πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης. Ο συνδυασμός τους μας δυσκολεύει να διακρίνουμε, τελικά, αν ο Taylor ήταν κλασική περίπτωση επιτήδειου στο πλαίσιο του αμερικάνικου ανταγωνισμού (όλα για την επιτυχία) ή εξαπατούσε και τον ίδιο του τον εαυτό.

Μετά την ανακοίνωση της ανακάλυψης των ακτινών Χ από τον Roentgen (Νοέμβριος 1895), μια ομάδα Γάλλων Φυσικών αναπαρήγαγε το πείραμά του, κάνοντας μια επίδειξη ακτινών Χ στο Παρίσι. Ένας από τους παρευρισκόμενους στην επίδειξη ήταν ο Antoine Beclere (17/03/1856, 11π.μ., Παρίσι), ένας μάχιμος γιατρός, αφιερωμένος στην έρευνα. Ο ενθουσιασμός του ήταν τέτοιος που αμέσως ξεκίνησε ιδιαίτερα μαθήματα Φυσικής για να εξοικειωθεί με το νέο αντικείμενο. Στις αρχές του 1897  με τη βοήθεια ενός ικανού Μηχανικού είχε ήδη κατασκευάσει στο γραφείο του τον πρώτο, χειροκίνητο ακτινογράφο. Την συγκεκριμένη περίοδο ο Δίας της γενέθλιας συνόδου του Δία – Ποσειδώνα είχε έρθει από πρόοδο σε σύνοδο με τον γενέθλιο Ήλιο του και όλοι οι προαναφερόμενοι πλανήτες δέχτηκαν την τριγωνική εύνοια από τις διελεύσεις Κρόνου – Ουρανού στον Σκορπιό. 
Υπήρχε η πρόθεση να παρουσιαστούν κι άλλα παραδείγματα φωτισμένων επιστημόνων της γενιάς του 1856, μα το αφιέρωμα θα περιοριστεί αποκλειστικά στον Taylor. Πρώτον, γιατί ο τελευταίος ήταν γνήσιος πρωτοπόρος, υπό την έννοια πως το έργο του δεν βασίστηκε σε κάτι προηγούμενο. Δηλαδή, από τη στιγμή που ανακαλύφθηκαν οι ακτίνες Χ, ήταν ζήτημα χρόνου και η εφαρμογή τους στην Ιατρική, ενώ το έργο του Taylor είναι από μόνο του μια τομή στην Ιστορία, για αυτό και ο ίδιος άφησε το μεγαλύτερο ίχνος από τους εκπρόσωπους που εξετάσαμε. Δεύτερον, γιατί το παράδειγμά του είναι αρνητικό (ή, τουλάχιστον, αμφιλεγόμενο), καθώς διαψεύδει τις ιδεαλιστικές μας προσδοκίες από τη σύνοδο. Είναι επομένως το καταλληλότερο παράδειγμα για να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είναι η σύνοδος το σημαντικό, αλλά οι προσδοκίες μας. Θα μπορούσαμε - ο καθένας με τον τρόπο του -  να συμβάλλουμε για την πραγματοποίησή τους  χωρίς να περιμένουμε τη σύνοδο να το κάνει. 

Σημειώσεις

[1] «A Piece rate System: Being a Step Toward Partial Solution of the Labor Problem». Η μετάφραση του τίτλου είναι από το άρθρο του Χρήστου Καραμπάτσου «Μαγικό Εργαλείο αυτός ο Υπολογιστικός Κανόνας! Η Τεχνοπολιτική Διάσταση και η Ιστοριογραφική Σημασία της κατά Φρέντερικ Τέιλορ Επιστημονικής Οργάνωσης της Εργασίας. Ό,τι ακολουθεί σε εισαγωγικά αναπαράγει φράσεις του συγκεκριμένου άρθρου.

[2] Πανσέληνος με Ήλιο, Δία, Άρη σύνοδο στον Λέοντα- εξάγωνο με Πλούτωνα στους Διδύμους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

[3] Χρήστος Καραμπάτσος, Από το Αυτοκίνητο «Μηχανή της Περιπέτειας» στο «Περίφημον Μηχάνημα» της Σιγαροποιίας. Κρίσιμα Επεισόδια από την Ιστορία της Τεχνολογίας στην Ελλάδα, 1900-1920, ΔΔ, ΕΚΠΑ, 2016, σ. 126. 

Βλ., https://pergamos.lib.uoa.gr/uoa/dl/frontend/file/lib/default/data/1326134/theFile

  Ό.π., σ. 125, 126.

Πηγές (ό,τι δεν αναφέρεται στις σημειώσεις)

Wikipedia

https://www.nytimes.com/1997/08/11/books/the-man-who-invented-american-efficiency.html 

https://mitpress.mit.edu/books/one-best-way 

https://www.britannica.com/biography/Frederick-W-Taylor

file:///E:/New/antoine%20beclere/radOnc_1_AntoineBeclere.pdf 

Φωτογραφίες:  Charlie Chaplin, «Modern Times»